İşte gene herzaman ki gibi bir gece....Ve ben kalabalığın içinde yalnızım...Etrafımda birçok insan var ama yok...nasıl oluyor bu demeyin oluyor işte..
Yalnızlık duygusu, insan duyguları içinde en komünist olanıdır.
İnsan ruhunun; gezindiği sonsuzluk labirentinin içinde dimdik durup, duvarda eğreti asılı bir aynaya bakarak ben gerçekten ruh muyum yoksa maddi bir beden miyim sorusuna cevap aradığında yaşadığı duygudur yalnızlık. Karmaşanın en yoğun olarak yaşandığı zaman dilimlerinde insanın kendi içine hapsettiği bu duygu, onu bir yandan mahpusluktan kurtarıp diğer yandan kendisine mahkum etmektir.
Yalnızlık, senin her şeyini kabullenmek ama bunu sana anlatma yeteneğinden yoksun olmaktır, anlatamamanın yanında durmadan konuşmak ve tüm susmaları sana kaptırmak, sonunda sessizliğe mahkûm olmaktır. Suskunluğunun her bir harfini yorumlamak ve haricinde duyduğum sesleri inkâr etmektir.
Bazen insan kimsenin kendini anlamadığını düşünür...en yakınındakilerin bile...herkes kendi keyfindedir.sen hariç...çünkü senin sorumlulukların vardır.niyeyse sadece senin???? ya da sen üstüne gereksiz şeyleri alarak vazife ediniyorsundur..başka da kimsenin umurunda değildir zaten..umursamamak nasıl birşey acaba..benim hayatım boyunca beceremediğim bir şey..yapanlara da özenmiyor değilim hani...ama ben yapamıyorum işte...bu da bir alışkanlık olsa gerek..ya da senelerin omuzlarımıza yüklediği sorumluluklar..ben de çok isterdim umarsızca sadece kendimi mutlu etmek için yaşamayı ama olmuyor işte..yapamıyorum..Hepimizin hayatında çözülmemiş sorunlar vardır ve biz bunları hep erteleriz...yokmuş gibi davranırız….ertelediğimiz bu sorunlar birgün yığın olarak çıkar karşımıza işte o zaman yük fazla gelir..ve eziliriz altında..patlamaya hazır bir yanardağ misali...kızgın oluruz her şeye herkese...ve patlarız olmayacak şekillerde bir türkü eşliğinde iniverir göz yaşlarımız çaresizce...
Tablo resimlerine benzemez gecelerin rengi öyle karanlık,öyle pembe,öyle durgun...içime sığmayan bir acı var bugün bende ,ya ben fazlayım bu şehire yada diğer yarım eksik...
"Hayat ne tuhaf değil mi?" Kendi iç savaşında mağlubiyeti de yaşarsın zaferi de; ama bu zaferi tek başına kazanmamışsındır. Seni sevdiğine inandığın insanlar hep yanındadır ve yanında olacaktır. O insanları kaybetme. Onlara verebileceğin en değerli hediyeyi ver; sevgini….
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder